گناهکار یا قربانی؟! آمرزش یا عذاب؟!
بر کسی که به اضطرار و درماندگی و زیر فشار و اجبار و تهدید، مرتکب گناهی شود، عذابی نیست، نه مورد مؤاخذۀ الهی است و نه مورد مؤاخذۀ قانون. اما جامعه و حاکمیت، مسؤولیت خود را در قبال این اشخاص آسیب‌دیده دارند و همین آثار سوئی که از ارتکاب چنین زشتکاری‌هایی نصیبشان می‌شود، همان عذاب الهی است که در آخرت هم پاسخگوی آن خواهند بود.
مقالۀ زیر بررسی این وضعیت است از منظر کلام الهی در قرآن کریم.
اولاً؛ جای تأسف فراوان دارد که مسلمان‌ها به این انحطاط اخلاقی رسیده‌اند. حقاً که باید خون گریست، همانگونه که سال‌ها است براین وضع مضطرب و آشوب خون می‌گرییم!
ثانیاً؛ حفظ جان، در شرایط اضطرار و نیز در وضعیت عادی، واجب است. طبق آیۀ کریمۀ:
«… وَلَا تَقْتُلُوا أَنفُسَكُمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا (نساء 29)
… و مکُشید خودهاتان را، براستی که خدایْ پیوسته بوده است نسبت به شمایان صاحبْ‌رحمتی»
ثالثاً؛ و باز هم طبق آیۀ:
«فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ (بقره 173)
پس هرکه ناچار شد، بی‌آنکه گنهکار یا متجاوز باشد، پس نیست گناهی بر او، براستی که خدایْ آمرزنده‌یی است صاحب رحمت.»
و نیز:
«… فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ رَبَّكَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ (انعام 145 / مشابه نحل 115)
پس هرکس ناگزیر شد، غیر گنهکار و غیر متجاوز، پس همانا پروردگار تو آمرزنده‌یی است صاحب رحمت.»
بناءبراین اگر کسی در موقعیت ایمانی باشد، و به ایمان خود شک نداشته باشد، ولی در شرایط اضطرار و ناچاری، و تحت فشار و تهدید به قتل، مرتکب گناهی شود، خدای‌تعالی، در مقام رحمت و مغفرت، با توجه به آیات مذکور، گناه او را مورد آمرزش قرار می‌دهد.
خدای‌تعالی در آیۀ 119 سورۀ انعام می‌فرماید:
«… وَقَدْ فَصَّلَ لَكُم مَّا حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ …
و هرآینه از هم گشوده است (توضیح داده است) برای شمایان، آنچه را که حرام کرده است بر شمایان، جز آنچه را که ناچار شده باشید بدان …».
و همچنین در آیۀ 106 سورۀ نحل فرموده:
«مَن كَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ …
هرکس حق را پوشانید نسبت به خدای از پسِ ایمانش، جز آن کس که وادار گشته و قلبش مطمئن است به ایمان …».
و باز از آخرین آیات کلام الهی در سورۀ مائده، آیۀ سوم است که می‌گوید:
«… الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِن دِينِكُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
امروز مأیوس شده‌اند، آنان که کافر گشته‌اند، از دین شما، پس نهراسید از آنان و بهراسید از من. امروز کامل ساختم برای شمایان دینتان را، و تمام نمودم بر شمایان نعمتم را، و خشنود گشتم برای شمایان که اسلام دینتان باشد. پس هرکس که ناچار گردد در چالشی از گرسنگی، بی‌آنکه قاصد به گناهی باشد، پس همانا خدای آمرزنده‌یی است صاحب رحمت».
به روایت حضرت صادق از رسول گرامی، صلوات الله علیه نیز آمده است که:
«وُضِعَ عَنْ أُمَّتِي تِسْعُ خِصَالٍ: الْخَطَأُ، وَ النِّسْيَانُ، وَ مَا لَايَعْلَمُونَ، وَ مَا لَايُطِيقُونَ، وَ مَا اضْطُرُّوا إِلَيْهِ، وَ مَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ، وَ الطَّيْرَةُ، وَ الْوَسْوَسَةُ فِي التَّفَكُّرِ فِي الْخَلْقِ، وَ الْحَسَدُ مَا لَمْ يُظْهِرْ بِلِسَانٍ أَوْ يَدٍ
از امت من نُه خصلت و مسؤولیت برداشته شده: خطاء، و فراموشی، و آنچه را که نمی‌دانند، و آنچه را که طاقت ندارند، و آنچه را که ناچار به انجامش شده‌اند، و آنچه را که به اجبار کرده‌اند، و سبک عقلی، و وسوسه شدن جهت آزار مردم، و حسد ورزیدن تا زمانی که به زبان یا دست ظاهرش نساخته باشد.»
بازگردیم به کتاب خدا که درخصوص بندگانی که مرتکب چنین معصیت‌هایی شده‌اند، فرموده:
«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ / وَأَنِيبُوا إِلَىٰ رَبِّكُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن يَأْتِيَكُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ (زمر 53 و 54)
بگو ای بندگان من که زیاده‌روی کردید در حق خود، ناامید نگردید از رحمت خدای، که خدای می‌آمرزد واپس‌ماندگی‌ها را تماماً. همانا او است آمرزندة صاحب رحمت / و بازگردید به سوی پروردگارتان و تسلیم او گردید، پیش از آنکه بیاید شمایان را عذاب، سپس یاری نشوید»
و اما درخصوص توبه‌یی که نصوح است و کاملاً پاک و قابل قبول، می‌گوید:
«إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِن قَرِيبٍ فَأُولَٰئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا / وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ حَتَّىٰ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ وَلَا الَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَٰئِكَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا (نساء 17 و 18)
جز این نیست که بازگشت‌پذیری خدای برای آن کسان است که مرتکب می‌شوند بدی را، از سرِ جهالت، سپس باز می‌گردند از نزدیک (خیلی زود). پس هم اینانند که باز می‌گردد خدای بر ایشان، و نیست خدای غافل از آنچه می‌کنید / و نیست توبه مر آنان را كه مرتکب می‌شوند بدی‌ها را تا آن هنگام که فرا رسید یکی از ایشان را مرگ، (آنگاه) گفت: همانا من توبه كردم هم‌اكنون. و نه آنان که می‌میرند در حالی که هم اینان حق‌پوشانند. هم اینان را فراهم آوردیم برای‌شان عذابی دردناک»
حاصل آنکه، هرگناهی را که مؤمنی، به اکراه و اجبار مرتکب شود، مورد غفران الهی قرار می‌گیرد. مضافاً بر اینکه اگر کسی گناهی را، البته نه به اجبار، بلکه به اختیار مرتکب شد، و سپس به قُبح آن آگاهی یافت و دانست تا چه اندازه نزد خدای‌تعالی منفور گشته، آنگاه دست از تَکرار آن کشید، و اصرار بر انجامش نورزید، خدای‌تعالی او را مورد آمرزش و رحمت خود قرار می‌دهد.
به آیات زیر توجه کنیم:
«وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَىٰ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ (آل‌عمران 135)
و آنان که هرگاه انجام داده‌اند زشتکاریِ آشکاری را، یا ستم کرده‌اند بر خویشتن خویش، یاد خدا کردند، پس طلب آمرزش نمودند برای پس‌ماندگی‌هاشان. و چه کسی آمرزش دهد پس‌ماندگی‌ها را جز خدای؟ و اصرار نورزیدند برآنچه کرده‌اند، در حالی که ایشان می‌دانند.»
«الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ … (نجم 32)
آنان که دوری گزینند کبیره‌های گناه را و بی‌شرمی‌ها را، جز اندکی را، همانا پروردگار تو فراخْ‌آمرزش است …»
و اما مسؤولیت کل جامعه و حاکمیت و دولت در اینگونه رخدادهای شوم و چندش‌آور و مشمئزکننده، نباید نادیده گرفته شود. شاید بتوان گفت بیشترین و عظیم‌ترین گناه این وقایع شوم، بر شانۀ آنان سنگینی می‌کند! زیرا در اکثر موضوعات «سبب، اقوای از مباشر است». و اینان اسباب اصلی اینگونه رخدادهای نابودکننده هستند. آیات در این زمینه بسیار است، که فقط یک نمونه از آنها را متذکر می‌شویم:
«… يَأْمُرُونَ بِالْمُنكَرِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ … (توبه 67)
… فرمان دهند به زشتی ناشناخته (ناپسند) و بازدارند از شناخته‌شده (پسندیده) …»
نتیجۀ این خلاصه آنکه بر این کسان که به اضطرار و درماندگی و زیر فشار و اجبار و تهدید، مرتکب گناهی می‌شوند، هیچ عذابی نیست، چه دختر باشند یا پسر، نه مورد مؤاخذۀ الهی هستند و نه مورد مؤاخذۀ قانون. اما جامعه و حاکمیت، مسؤولیت خود را در قبال این اشخاص آسیب‌دیده دارند و همین آثار سوئی که از ارتکاب چنین زشتکاری‌هایی نصیبشان می‌شود، همان عذاب الهی است که در آخرت هم پاسخگوی آن خواهند بود. آیات عدیده حاکی از این حقیقت است که از ذکر آنها منصرف می‌شویم.
