آنچه برای رسول اسلام صلي الله عليه و آله حائز اهمیت بود، و آن را مسؤولیتی الهی می‌دانست، که طبق آیات عدیده باید آن را باتمام می‌رسانید، حصول اطمینان بود از اینکه پیام وحی، بعد از رحلت او، به سلامت باقی بماند. ازینرو در پی یافتن بهترین فرصت‌ها بود تا وصایای خود را در راستای ثَبات و بقاء دینی که آورده، به سمع همگان برساند.
بر این پایه، به هنگام بازگشت از حجة الوَداع، در برکۀ آبی به نام «خُم» که میان راه مکه و مدینه بود، و هنوز هم تقریباً به همان صورت باقی مانده است، متوقف شد، به اختلاف اقوال شاید تا دو روز، تا همۀ کاروان‌ها از مکه برسند. اینجا نزدیک «جُحفَه» است، محل سکنای دو قبیلۀ «كِنانَه» و «بني خُزاعَه».
در این نقطه است، که مسلمان‌ها از هم متفرق می‌شوند و هرکاروان راه خود را در پیش می‌گیرد. پیامبر صلي الله عليه و آله همۀ مسلمانانی را که از مکه بازمی‌گشتند، گِرد خود آورد و فرمود:
«من از سوی پروردگارم فراخوانده شده‌ام و به زودی از میان شما می‌روم. اما دو چیز گرانبها را میان شما بجا می‌گزارم؛ کتاب خدا و عترت و خاندان خودم را، که تا قیام قیامت، این دو از هم جدا نمی‌شوند.»
سپس دست مولی امیرالمؤمنین را گرفته، بلند کرد و پرسید:
«آیا من از خودهاتان بر شما سزاورتر نیستم؟!»
گفتند:
«آری! یا رسول الله!»
آنگاه فرمود:
«هرکه را من مولای او هستم، پس این هم (علی) مولای اوست. خداوندا! دوست بدار هرآنکس که وی را دوست می‌دارد، و دشمن بدار هرآنکس که وی را دشمن می‌دارد!»
این وصیتِ رسول خدا در غدیر خم است، که این روز را مبدل ساخته به یکی از اعیاد بزرگ اسلامی و سزاوار عرض تبریک است. در این وصیت اما هیچ نشانه‌یی از نصب مولی امیرالمؤمنین صلوات الله عليه بر خلافت سیاسی نیست، بلگه گماردن او است به امامت و ریاست معنوی جامعۀ مسلمانان تا روز رستاخیز.
مبارک باد، همیشۀ تاریخ، بر همۀ مسلمانان!
                                                                                                                                                سید علی اصغر غروی
                                                                                                                                                     28مرداد 1398