دفتر نشر آثار علامه حکیم سید محمد جواد موسوی غروی

دوست عزیز سلام علیکم و رحمة الله و برکاته امید است پیوسته در پناه حضرت حق سالم مؤید و منصور باشید. قبل از هر چیز از تأخیر در پاسخ پوزش می خواهم.
و اما در خصوص آنچه مطرح فرموده‌اید پیرامون تباین و تخالف در اندیشه‌ها، سخنی بر حق است و پیوسته در طول تاریخ مواجهه بین درست و نادرست و حق و باطل بوده است. و البته ممکن است در قضایای مطروحه، هر دو طرف به راه نادرست راه بپیمایند. ولی امکان ندارد هر دو طرف بر حق باشند. در مباحث مربوط به ادیان و هدایت رسولان الهی، که سابقه‌یی بس دیرین در عمق تاریخ بشر دارد، آنچه حق است، کلام آنها است که مدعی بوده‌اند از سوی پروردگار عالمیان، در مقام مربی و تربیت کنندۀ ایشان، بر آنها نازل شده است. و آخرین این کلام، قرآن مجید است. پیامبران، عظمتی را که یافتند و نیز کرامتی را که به خود اختصاص دادند به جهت تبعیت صرف از اوامر و نواهی الهی بود و نیز تسلیم بودن به آنچه خدای عزوجل از انسان خواسته است در فعل و ترک. مقام سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى (نجم14) و یا قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى (نجم 9) و یا: وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ (تکویر 23) و یا : وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم 4). همه مراتبی است که پیامبر اسلام به سبب اطاعت از خالق و مربی خود، بدان‌ها دست یافته و همین پیروی موجب طی مدارج عالیه کمالیه و وصول به آستان ربوبی گشته است و او را در سیر معراجی، از عالم ناسوت به ملکوت و جبروت و در نهایت لاهوت اوج داده است. طی این مراحل صعودی برای آحاد بشر امکان پذیر است، البته اگر خود بخواهد و در راه کسب آن مجاهدت نماید. ائمه ما صلوات الله علیهم و سایر اولیاء الهی، کسانی هستند که به جهت چنین کوششی، و تحمل رنجهایی که ویژه چنین سیری است به سوی خدا، در چهارچوب فوق الذکر قرار گرفته‌اند. یعنی به هر مقامی که واصل گشته‌اند ناشی از اطاعت خدا و تبعیت از سنت عملیه رسول اعظم بوده است. بناءبراین ملاک کلی و اصلی، قرآن کریم است. سنت منقول از رسول خدا (ص) هم باید بر کتاب خدا عرضه شود. اگر با آن انطباق داشت مورد قبول و عمل قرار می‌گیرد و اگر مخالف آن بود، بناء به فرموده رسول اکرم (ص) باید بر سینه دیوار کوبیده شود. اینها اصولی است که تفکر و عمل دینی ما باید بر اساس آنها شکل بگیرد. به گفته خدای تبارک و تعالی در کتاب عزیزش، ایمان بدون عمل اصلاً ایمان نیست، نوعی از شرک است و خدای عزوجل شرک را مورد آمرزش قرار نمی‌دهد. از اینرو است که اعتقاد به ولایت آن هم به زبان نه به عمل، در جایی از کتاب خدا و سنت رسول و ائمه اطهار سلام الله علیهم وارد نشده، و قول به آن افتراء به خدا و رسول است وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا (انعام 93). پس قائلین به این قول، ستمکارترین آحاد بشرند. به کتاب حجیت ظن فقیه، خصوصاً فصول اول آن مراجعه کنید.
و اما اینکه ولایت یک امر سیاسی است یا نه، باید گفت این مسأله یک اعتقاد قلبی است و هیچ ارتباطی به سیاست پیدا نمی‌کند. اما کسی که معتقد به ولایت مولی امیر المؤمنین است، و او را به اوج محبت دوست دارد، قطعاً خلاف شیمه و مشی و کنش او رفتار نمی‌نماید. و الا دوستی او بی معنی است. حال اگر چنین شخصی با آن اعتقاد عمیق و ریشه‌دار به ولایت مولی، یک مقام سیاسی، اجتماعی و غیر آن را احراز کرد، حتماً در چارچوب عدالت عملی آن حضرت (ع) حرکت می‌کند. اما می‌بینیم که متأسفانه چنین نیست، پس قول به ولایت او، سخنی پوچ و بی‌حاصل است که گوینده آن نصیبی از خرمن تقوی و ایمان و دانش مولی بهره‌اش نمی‌شود.