دفتر نشر آثار علامه حکیم سید محمد جواد موسوی غروی

مرحوم جد پدری ما نسخه‌یی از چاپ اول مفاتیح الجنان داشت که لعن‌های پایانی زیارت عاشوراء را فاقد بود. بناءبراین، استنادِ این زیارت، به این صورت که در چاپ‌های جدید مفاتیح است، به مرحوم شیخ عباس قمی افتراء به ایشان است. البته خواندن زیارت در صورت فهم معنی، اگر متضمن دروغ و اهانت نباشد و ضد دعوت رسول، حتی اگر سندی هم نداشته باشد، اشکالی ندارد اما کلاً ادعیه و زیارت منقول در کتب شیعه بلا سند است.

قوت متن و طولانی بودن آن به هیچ وجه دلیل مأثور بودن آن از ائمة هدی صلوات الله علیهم نمی‌باشد و به طور کلی هیچ یک از ادعیه و زیارات موجود در تمامی کتب حدیث و فقه و تفسیر، حدیث قدسی نیست، و حدیث قدسی هم اگر مغایر با قرآن نباشد حدیث است نه آیه و پیامبر فرموده نه خدا. بناءبراین با روایات صحیح دیگر هیچ تمایز و تفاوتی ندارد. خداوند تمام ارادة خود بر هدایت بشر را در آیات قرآن گنجانده است و میان قرآن و حدیث ساحت دیگری نداریم که در آن کلامی از سوی پروردگار نازل شود، اما نه قرآن باشد و نه حدیث.

خواندن زیارت، چون متضمن سلام و بیان احوال است، اشکالی ندارد، اما اینکه بگوییم بزرگان می‌خوانده‌اند پس درست است، استدلال بلا موضوع است و محملی ندارد و نیز محمولی.